FREE PALESTINE

Αγαπητοί φίλοι
Αναδημοσιεύω το άρθρο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία. Πιστεύω ότι άπαντες συμφωνείτε.

Τι είναι η Γάζα; Ενα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης ανθρώπων που περίσσεψαν απ' τον κόσμον αυτόν. Ανθρώπων που εξοντώνονται λόγω της καταγωγής τους - είναι Παλαιστίνιοι. Κι εξοντώνονται απ' τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα.

Είναι η Γάζα -δεκαοχτώ μήνες τώρα αποκλεισμένη- ένα Γκουαντάναμο κι ένα Νταχάου εν τω άμα. Διοικείται από κάπο και πυρπολείται απ' τους υπερανθρώπους της εν πολλαίς αμαρτίαις Γουώλ Στρητ. Είναι η Γάζα το όνειδος της Ευρώπης, είναι προσέτι το φλεγόμενο λάβαρο (σαν από την Κου Κλουξ Κλαν) των ΗΠΑ, όταν θέλουν να δείξουν στην Οικουμένη το στίγμα τους. Και το δείχνουν διαρκώς, ανειρήνευτα από το 1948 έως σήμερα...

Χριστουγεννιάτικα

Πρωτοχρονιάτικα

και την ιερή τους μέρα της αργίας του Σαββάτου επέλεξαν οι Ισραηλινοί για να εισβάλουν από αέρος στη Γάζα και να την κάνουν ακόμα μία φορά κόλαση πυρός, γης Μαδιάμ, κρανίου τόπο, έναν Γολγοθά βοώντα φωνή και φωνή οργής, θρήνου και εκδίκησης.

Μια χώρα κατάφρακτη, το Ισραήλ, διαπράττει ένα τερατώδες έγκλημα πολέμου εν καιρώ -υποτίθεται- ειρήνης με τον πιο βάρβαρο τρόπο και υπό την πιο ειρωνική και χυδαία σημειολογία.

Το Ισραήλ στηριγμένο στις αμερικανικές πλάτες και -σε αυτήν τη συγκυρία στη σιωπή των Αραβικών ηγεσιών- βγάζει τη γλώσσα του στην ανθρωπότητα, στη μνήμη της και στο μέλλον της. Ενα κράτος τρομοκράτης

πολλά ευνοημένο από την πολιτική κατευνασμού απέναντί του πολλών γειτόνων του καθώς και σφόδρα υποστηριζόμενο από τη Δύση στο σύνολό της, μετέρχεται ναζιστικές μεθόδους και χτυπάει όποιον γουστάρει, όπου γουστάρει, όποτε γουστάρει.

Το Ισραήλ με πρωθύστερο πρόσχημα τις δέκα ρουκέτες που μπόρεσε να του ρίξει (κατόπιν, στην άμυνά της η Χαμάς) προσέθεσε πάλι αίμα στο αίμα και θα συνεχίσει να το κάνει. Είτε εξαπολύσει χερσαία επίθεση, είτε συνεχίσει την από αέρος πυρπόληση, έχει δώσει το μήνυμά του στην Οικουμένη -κι όχι μόνον στον ψοφοδεή ΟΗΕ- αυτήν τη μαριονέτα των ΗΠΑ, αλλά στο σύνολο των λαών: η διεύρυνση των πολεμικών

επιχειρήσεων σε μια τεράστια περιοχή που αρχίζει απ' τις ταραγμένες Ινδίες, το Πακιστάν, το ήδη αιμάσσον Αφγανιστάν, το Ιράν, το Κουρδιστάν, τον Καύκασο και καταλήγει στην Αίγυπτο, στο Σουδάν, στην Αιθιοπία και στη Σομαλία, μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκδηλωθεί.

Για όλα αυτά ο κ. Ομπάμα ομίλησε με την γκρουπενφύρερ Κοντολίζα Ράιχ οκτώ μόλις λεπτά. Υποθέτω ότι θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο όταν έλθει εν τη βασιλεία του

συνομιλώντας με τον προσωπάρχη του κ. Ραμ Εμάνιουλ, επιφανές στέλεχος του Εβραϊσμού στις ΗΠΑ, γνωστό σκυλί του πολέμου και πραιπόζητο (πέστε το και ομοτράπεζο, πέστε το και τραπεζοκόμο) της κυρίας Χίλαρυ Λεβίνσκυ Κλίντον, για πάρτη της οποίας το Εβραϊκό Λόμπυ στις ΗΠΑ ξόδεψε μιλιούνια δολάρια μπας και βγει -τέτοια δολάρια γεμάτα αίμα, βόμβες και καθώς πρέπει κουβέντες.

Το μήνυμα είναι σαφές! Η ενδημούσα κρίση στη Μέση Ανατολή μπορεί να πυροδοτήσει κρίσεις παντού - «με τα λεφτά μου (βγάζω Προέδρους στις ΗΠΑ) και με τον παρά μου (τους κάνω ό,τι θέλω)»! Αυτή είναι η δήλωση του Ισραήλ, του κράτους χωροφύλακα των ΗΠΑ αλλά ταυτοχρόνως και του Εβραϊκού Λόμπυ που διοικεί τις ΗΠΑ.

Το μόνον που βρήκαν να πουν οι Αμερικανοί στους Ισραηλινούς για τη νέα σφαγή είναι να προσέξουν να μη χτυπούν αμάχους (όπως κάνουν οι ίδιοι ασταμάτητα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν είτε εκ προθέσεως είτε από ανικανότητα και μπουνταλοσύνη).

Ομως αυτή η πιπίλα για τα «έξυπνα όπλα», τους «ακριβείς βομβαρδισμούς» και τις -φευ- «παράπλευρες απώλειες» έχει κρατήσει πολύ και δεν πείθει κανέναν εκτός εκείνων που προσκυνάνε τις αμερικανιές (για να κρύψουν τις δικές τους ντροπές). Ουδείς πόλεμος ποτέ από γενέσεως πολέμων έκανε διακρίσεις μεταξύ μαχίμων και αμάχων στις επιχειρήσεις.

Από τους ανηλεείς Ελληνες, που μόνον αν έκαναν σπονδές (και δεν τις παραβίαζαν) άφηναν να γλυτώσει καμιά ψυχή ή κάνα γαϊδουράκι, από τις δορυάλωτες πόλεις, έως τους Σταυροφόρους κι από τους Αυστριακούς που μπήκαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σφάζοντας έως κότας το πλησιέστερο στα σύνορά τους σερβικό χωριό έως τους Αμερικανούς

που αφάνισαν εν μια νυκτί 160.000 έως 200.000 Γιαπωνέζους λαμπαδιάζοντας με βομβαρδισμό-τάπητα το Τόκυο στα 1945, από πάντα και διαρκώς ο πόλεμος ουδέποτε κάνει διακρίσεις στα θέατρα των επιχειρήσεων.

Η Γάζα για το Ισραήλ έχει γίνει ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του καιρού μας, όπου όποτε θέλουν μπουκάρουν οι γκαουλάϋτερ κι ανάβουν τους φούρνους. Είναι ο ναζισμός της εποχής μας και υποστηρίζεται από πλήθος «συνεργατών» και δωσιλόγων σε πλήθος χωρών, κυρίως της Δύσης. Είναι αυτοί οι ίδιοι που κατηγορούν για «αντισημιτισμό» και «αντιαμερικανισμό» όσους αντιδρούν στα έργα τους, που προγράφουν κόσμο (κι, όπου τους παίρνει, δολοφονούν), είναι τα τσιράκια της Μοσάντ που υπηρετούν ως πεμπτοφαλλαγγίτες

σε έναν πόλεμο που δεν έχει τέλος.

Σε έναν «χρήσιμο πόλεμο»-εργαλείο για την κατασκευή του μέλλοντος. Η κρίση του 1929 εκτονώθηκε με τον εκφασισμό της μισής Ευρώπης και την έκρηξη του πολέμου στα 1939.

Κι αν η οικονομία των ναζί στήθηκε με άξονα τον επανεξοπλισμό και αναπόφευκτο στόχο τον πόλεμο (αυτή την «ανάκαμψη» πέτυχε ο Χίτλερ), άλλο τόσο σήμερα η πολεμική οικονομία ή ο έλεγχος της οικονομίας διά του πολέμου προβάλλει ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας (που είναι ικανοί να αντιληφθούν οι ιέρακες του πετρελαιο-εξοπλιστικού συμπλέγματος) για τους κεφαλαιοκράτες μετά τον νεοφιλελευθερισμό και εξ αιτίας του...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.ΧΙΙ.2008 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008

Λίγες σκέψεις για τα ΚΕΣ ή άλλως "Κολλέγια"

Ένα δίπλωμα αναγνωρίζεται όχι λόγω της ουσιαστικής αξίας της εκπαιδεύσεως που πιστοποιεί, αλλά διότι καθιστά δυνατή την πρόσβαση σε νομοθετικά κατοχυρωμένο επάγγελμα εντός του κράτους μέλους στο οποίο αυτό αποκτήθηκε ή αναγνωρίστηκε.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΥΡ. ΚΟΙΝ.(δεύτερο τμήμα)

της 23ης Οκτωβρίου 2008

«Παράβαση κράτους μέλους – Οδηγία 89/48/ΕΟΚ – Εργαζόμενοι – Αναγνώριση διπλωμάτων»

Υπόθεση C-274/05

Παράγραφος 29

Το απόσπασμα από την απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (Απόφαση) αναδεικνύει το πνεύμα της οδηγίας 89/48/ΕΟΚ της 21^ης Δεκεμβρίου 1988, την οποία και υπερασπίζεται: η εκπαίδευση είναι εμπόρευμα που πρέπει να πωλείται αφειδώς και χωρίς περιορισμούς στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.)· η δυνατότητα ελέγχου και πιστοποίησης της αξίας των παρεχόμενων τίτλων σπουδών αφαιρείται από τις οργανωμένες κοινωνίες (κράτη - μέλη) και εγκαταλείπεται στην ενοποιημένη ελεύθερη, έως ασυδοσίας, αγορά. Επί παραδείγματι, επειδή η Μ. Βρετανία αναγνωρίζει ως εκπαιδευτικό ίδρυμα μία ιδιωτική κερδοσκοπική εταιρεία που πουλά έναντι αμοιβής «ανώτερη» ή «ανώτατη εκπαίδευση», η Ελληνική Πολιτεία, που αναγνωρίζει την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό που μόνο η ίδια μπορεί να προσφέρει, υποχρεώνεται να αναγνωρίσει τον παρεχόμενο «τίτλο σπουδών» χωρίς να έχει λόγο για την ποιότητα των παρεχόμενων γνώσεων. Πρόκειται για έξωθεν κατάργηση του αυτεξούσιου της Ελληνικής κοινωνίας, του Συντάγματός της, και υποδούλωσή της στο νόμο της αγοράς· δεν θα εξετάζεται από εδώ και πέρα τι είναι καλό ή λογικό, για την Παιδεία της κοινωνίας μας, αλλά τι μπορεί άκριτα να βγάλει κέρδος. Η νεοφιλελεύθερη λογική που οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στην κρίση επιχειρείται να εφαρμοστεί υπό δυσμενέστερους όρους και στην εκπαιδευτικά πράγματα, με ανάλογες βέβαια συνέπειες.

Για του λόγου το αληθές η οδηγία 89/48 στηρίζεται στην «αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών μελών όσον αφορά τα επαγγελματικά προσόντα που αναγνωρίζουν», με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας ενιαίας και ελεύθερης από περιορισμούς αγοράς εργασίας στην Ε.Ε., στα πρότυπα της ενιαίας και ελεύθερης αγοράς υπηρεσιών και εμπορευμάτων. Αν συγκρίνουμε την πληρέστερη νομικά, λόγω μετρησιμότητας σε χρήμα, παγκόσμια εμπορευματική πίστη με την γενικώς και αορίστως «αμοιβαία εμπιστοσύνη» της οδηγίας, τότε μπορούμε από την σημερινή παγκόσμια οικονομική κατάσταση να εξαγάγουμε αναλογικά τις συνέπειες στα εκπαιδευτικά και κοινωνικά πράγματα αυτής της «εμπιστοσύνης». Πλήρης αποσάθρωση των εκπαιδευτικών δομών, κοινωνική βαρβαρότητα.

Εύλογα προκύπτει η απορία: δεν είναι εξόφθαλμα παράλογο και επικίνδυνο τα εμπορεύματα που κυκλοφορούν στην Ε.Ε. να υπόκεινται σε κοινά υιοθετημένους κανόνες παραγωγής και λειτουργίας, ενώ η παρεχόμενη τριτοβάθμια εκπαίδευση ως προς τα επαγγελματικά της αποτελέσματα να πιστοποιείται για το σύνολο της Ευρωπαϊκής επικράτειας με βάση τα ελάχιστα κριτήρια που ένα τυχαίο κράτος μέλος θεσπίζει; Είναι σαν να ρίχνουμε στο μίνιμουμ τις κατασκευαστικές απαιτήσεις ασφαλείας των αυτοκινήτων στην Ευρώπη, επειδή στη Ρουμανία ή στην Πορτογαλία νομιμοποιείται η κίνηση ιππήλατων κάρων στο επαρχιακό οδικό τους δίκτυο!

Στο σημείο αυτό υποβάλλεται υποκριτικά η διάκριση μεταξύ αναγνώρισης «ακαδημαϊκών τίτλων σπουδών» και «επαγγελματικών προσόντων τα οποία παρέχουν πρόσβαση σε νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα. Σε τι ακριβώς συνίσταται η διαφορά ενός ακαδημαϊκού τίτλου σπουδών και του επαγγελματικού προσόντος που αυτός παρέχει; Σε τίποτε απολύτως. Είναι ένα τεχνηέντως διαμορφωμένο εφεύρημα που επιχειρεί να διαχωρίσει τη νομιμοποιημένη παραγωγή γνώσης και τη μετάδοσή της από την εφαρμογή και την εκμετάλλευσή της· σαν να μην υπηρετούν και η γνώση και το επάγγελμα τις κοινωνικές ανάγκες . Και ο λόγος είναι προφανής· αφού δεν είναι προσώρας δυνατόν στο πλαίσιο του έθνους κράτους να απεκδυθούν οι εκπαιδευτικές δομές, και ιδίως τα πανεπιστήμια, από τις κοινωνικές συναρμογές τους, επιχειρείται η καθιέρωση μιας διττής λειτουργικής ψευδο-ταυτότητας: από τη μια το πανεπιστήμιο που παράγει και μεταδίδει γνώση για τη γνώση σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον «ειδικών επιστημόνων» και από την άλλη το πανεπιστήμιο που παράγει πτυχιούχους με επαγγελματικά προσόντα προς εκμετάλλευση στην αγορά. Με αυτό το ιδεολόγημα, κοντά στη μεταφυσική ανάρρηση της Αγοράς σε Κριτή των πάντων, παρακάμπτεται η ένσταση στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου και αποφεύγεται η συζήτηση στην Ε.Ε. για το τι είδους κοινό ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό χώρο επιθυμούμε, αφού στην τελευταία πιθανότατα θα διατρανώνονταν ότι όλες οι εκπαιδευτικές δομές των οργανωμένων κοινωνιών υπηρετούν τις ποικίλες ανάγκες αυτών των ιδίων κοινωνιών, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από θεσμοθετημένους ή μη διαύλους, δηλαδή στην πολιτική. Η παραγωγή της γνώσης έχει κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα, και άρα δεν είναι καθόλου ουδέτερη η συγκεκριμένη οδηγία. Εξυπηρετεί τα ήθη της πολιτικής που είναι δεμένη στο άρμα της ελεύθερης αγοράς. Κατά συνέπεια, όσοι αντιτίθενται σε αυτή οφείλουν να αναδείξουν πολιτικά την εκπαίδευση ως κοινωνικό αγαθό με δημόσιο χαρακτήρα, μη εκποιήσιμο σε ιδιώτες παρά μόνο με την αυστηρή σε κάθε επίπεδο κρατική εποπτεία.

Είναι δυνατόν να τεθούν κάποιες βασικές προτάσεις

1. Εναντίωση στην Οδηγία 89/48 με βάση το παραπάνω σκεπτικό.

2. Εναντίωση στην Οδηγία 36/2005 βάσει της οποίας «Οι τίτλοι που εκδίδονται από εκπαιδευτικά ιδρύματα με τη μέθοδο της δικαιόχρησης (franchising), της αναγνώρισης ή της πιστοποίησης θεωρούνται ως τίτλοι εκπαίδευσης των ιδρυμάτων που δίνουν τη δικαιόχρηση ή την πιστοποίηση».

3. Πρόταση στο ΥΠΕΠΘ για νομοθετική παρέμβαση, ώστε να μην αναγνωρίζονται ως εκπαιδευτικοί οργανισμοί εταιρείες με δικαιώματα δικαιόχρησης από ιδιωτικά εκπ. Ιδρύματα της αλλοδαπής.

4. Στήριξη του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

5. Ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με γενναία χρηματοδότησή της.

---

Απόφαση, παράγραφος 30.

Σκεπτικό της οδηγίας 89/48: «…ότι η εξάλειψη των εμποδίων στην ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων και των υπηρεσιών μεταξύ των κρατών μελών αποτελεί έναν από τους στόχους της Κοινότητας· ότι, για τους υπηκόους των κρατών μελών, συνεπάγεται ιδίως την ευχέρεια να εξασκούν επαγγελματική δραστηριότητα, ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή μισθωτοί, σε κράτος μέλος εκτός από εκείνο στο οποίο απέκτησαν τα επαγγελματικά τους προσόντα».

Η οδηγία 89/48 αφορά σε ένα «γενικό σύστημα αναγνώρισης των διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που πιστοποιούν επαγγελματική εκπαίδευση ελάχιστης διάρκειας τριών ετών».

Απόφαση, παράγραφος 37.

Υπάρχουν, ωστόσο, αξιόπιστες φωνές που σε αυτόν το διαχωρισμό βλέπουν θετικές προοπτικές, όπως αυτή του συνταγματολόγου καθηγητή ΝΟΠΕ ΑΠΘ κ. Αντ. Μανιτάκη :«Η γραμμή άμυνας πρέπει να είναι η σαφής διάκριση των ακαδημαϊκών τίτλων από τους αντίστοιχους επαγγελματικούς και άρα να αποκρουστεί, πάση θυσία, η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης ως απλό εμπόρευμα ή ως μία υπηρεσία.» Ελευθεροτυπία 2/11/2008. Υπό αυτό το πρίσμα, όσο κι αν ο τελικός στόχος να μην καταντήσει η εκπαίδευση εμπόρευμα είναι κοινός, η βασική αρχή του κοινωνικού χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παραμένει και η κρίση για την επαγγελματική επάρκεια ενός τίτλου σπουδών μετακυλίεται σε κάποιον άλλον φορέα, όπως τα επαγγελματικά επιμελητήρια, ενώσεις ή αρχές (ΣΑΕΙΤΤΕ) που η Απόφαση (παράγραφος 47) ούτως ή άλλως αποκλείει.

Με τροπολογία (αρ. 334 που έγινε αποδεκτή ως παράγραφος 4 στο άρθρο 13) του ευρωβουλευτή, τότε, κ. Κ. Χατζηδάκη, τον Ιανουάριο 2004, η οποία υπερψηφίστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Καλοί μου άνθρωποι...

Αυτό είναι το οριστικό ιστολόγιον και βοήθειά μας! Θα σας αναμένω σαν κάρβουνο αναμμένο.